Seulska parada św.Patryka

Nasza ambasada za granicą marszy 11-go listopada nie organizuje. A szkoda.
Polonijna diaspora na pewno nie ustępuje rozmiarami irlandzkiej.

Poranna medytacja. Aga, dzięki za czapkę!

Jeśli człowiek ma ochotę się patriotycznie rozerwać- i nie mam tu na myśli spacerów po polu minowym- musi się posiłkować drugą ojczyzną. I wtedy z pomocą przychodzi irlandzki paszport Małżonki.
Zgłosiliśmy się na ochotnika do pomocy w organizacji parady św.Patryka, w Seulu.
Impreza organizowana przez Irish Association of Korea, organizację non-profit, afiliowaną przy ambasadzie.
Co roku, na całym świecie, wszędzie tam gdzie los i klęska urodzaju kartofla rzuciła Irlandczyków, szerzą oni nowinę o swoim kraju. Impreza trochę o korzeniach religijnych, trochę nostalgiczna, silnie skomercjalizowana.
W Nowym Jorku maszerują co roku od ponad 250 lat, jak sami twierdzą zaczęli na czternaście lat wcześniej, zanim podpisano Deklarację Niepodległości.
W dużych miastach przedsiębiorczy Irlandczycy zawsze jakoś namówią włodarzy do pomocy- a to zabarwią w Chicago rzekę na zielono, a to podświetlą Empire State Building reflektorami w szmaragdowym kolorze.
Tutaj też są plany podświetlenia seulskiej N Tower, ale uzależnione są te zamiary od zamiarów Chin.
A dokładnie od ilości napływającego z Państwa Środka żółtego pyłu, który o tej porze spowija cały półwysep, zgrzytając w zębach i osiadając na samochodach.
Jeżeli przewidywany poziom zanieczyszczeń powietrza ma być wysoki, N Tower jest podświetlana na czerwono, aby ostrzec lokalną społeczność.
Trzymamy kciuki, by chińskiego pochodzenia pogoda nie maczała palców w wewnętrznych sprawach Korei Południowej.

Nie podświetlili wieży, tylko wyspę na rzece. Też dobrze.
Wróciliśmy do domu w poczuciu dobrze spełnionego obowiązku.
Ale od początku:
Tradycyjnie, bladym świtem wyjechaliśmy z Wonju. Jako że dziś 14 marca, czyli Dzień Biały(o koreańskich wariacjach na temat Walentynek było TUTAJ), ludzi podróżujących do stolicy więcej niż zwykle, ale udało nam się kupić bilet na autobus odjeżdżający już za pół godziny. Pół godziny później sprzedawano bilety na autobusy odjeżdżające za godzinę. A odjeżdżają co 5 minut.
To tak dla uzmysłowienia faktu, dlaczego wstajemy w dni wolne od pracy z kurami.
Zbiórka ochotników przewidziana była na godzinę 12-tą, w miejscu akcji czyli w amfiteatrze pod Sheratonem, na stacji Sindorim. Dało nam to chwilę na odwiedzenie rosyjskiej dzielnicy i dogadanie sprawy wysyłki naszych zdobycznych mebli- w tamtejszym przedstawicielstwie EMS-u zarówno klient, czyli my, jak i pani w okienku- mówiliśmy w tym samym języku. W lokalnym oddziale poczty, koło domu-mimo pomocy tłumacza- ciężko było o porozumienie.

Namioty sponsorów i organizatorów były już rozstawione, na scenie próby, a nam lokalny importer dostarczył.. 25-cio kilogramowy worek płatków owsianych. Od irlandzkiego producenta.

Jeszcze spokojnie, jeszcze cicho.

 Wyposażeni w dwa kochery, typowe dla wielu koreańskich restauracji i domów, dwa spore garnki oraz garść chochli, łyżek wazowych i kopyści, przystąpiliśmy do akcji pod roboczym hasłem "Głodnego nakarmić".
Jak się szybko okazało, bardzo dobrym pomysłem było zabranie rano z domu brązowego cukru i mielonego cynamonu, bo miały fenomenalne wzięcie. Na tyle duże, że nasi koreańscy koledzy biegali do sklepu po cukier, mleko i dodatkowe naczynia i sztućce dwukrotnie.

Kanarkowy muffin. Dla wtajemniczonych.

 Kolejka do naszej części ciągnęła się w nieskończoność, podobnie zresztą jak ta obok, w której ludzie stali, by kupić bilety na loterię oraz okolicznościowe koszulki.

Pani ambasador Irlandii w Korei, z małżonkiem.

 Główną nagrodą były loty dla dwóch osób, do Dublina i z powrotem. Dla ścisłości, wygrała Mimsie Lardner, z bloga http://www.myseoulsearching.com/.
Na scenie coraz to skoczniejsze rytmy, byli i kobziarze, i koreański zespół tańca irlandzkiego, i rockowa formacja z pobliskiej jednostki armii USA i cała masa innych atrakcji.

Balony miały wzięcie we wszystkich kategoriach wiekowych.

 Gdy skończyły nam się po raz kolejny jednorazowe kubki i łyżeczki, a w worze mimo to wciąż było dobrze ponad dziesięć kilo owsa- zaprzestaliśmy produkcji. Pobliski Sheraton, jako jeden ze sponsorów imprezy, miał w swojej ofercie dwa, typowe dla irlandzkiej kuchni dania, w przystępnych cenach. Były to kiełbaski z tłuczonymi ziemniakami i sosem, znane jako bangers and mash  oraz irlandzki gulasz wołowy. Próbowaliśmy obu- niezłe, gulasz lepszy.
Po szybkim obiedzie- do roboty. Ktoś musiał nadmuchiwać te setki balonów, po które dzieci i nie tylko, ustawiały się w kolejce.
I tak minął nam dzień, na machaniu chochlą, w lateksowych rękawiczkach i dmuchaniu balonów.
Oboje mamy zdaje się jakieś uczulenie, bo opuszki palców po całym dniu wyglądają jak..jak.. popękany naskórek mają. Nie będę się zastanawiał, czy wyschnięte jezioro tak wygląda.
Na poimprezową imprezę do pubu już się nie wybraliśmy. Aż tak nie tęsknimy za Guinnessem, żeby stać cały wieczór w tłumie.

Wesoła gromadka, więcej zdjęć TUTAJ

 Puenta: Najważniejsze, to nie przypalić owsianki.